خبر می رسد که نسیم رحمانی فر، دختر دوستم جمشید، توی هواپیما بوده، دلم می ریزد. جمشید نیروی داوطلب و مخلص دوران جنگ بوده و  دردهای انقلاب و جنگ بر جسم و روحش به یادگار مانده است. حالا هم سال هاست که با بیماری سختی دست و پنجه نرم می کند و نوبت به نوبت گرفتار شیمی درمانی و بیمارستان است. او پاکدست است، دارایی و جوانی اش را به مردم سرزمینش هدیه کرده و بعد از این همه سال، مستاجر است. حالا من باید به او زنگ بزنم و تسلیت بگویم؛ سخت ترین کار دنیا! می ترسم. شرم دارم. انگار این من بوده ام که باعث سرنگونی هواپیما شده ام. بعد به خودم می گویم شاید هم واقعا تو و نسل تو در حق نسیم و نسیم ها کوتاهی کرده اید.  سرانجام وقتی بچه ها می گویند که جمشید توی خانه اش نشسته و همه به دیدارش می روند، جرئت می کنم و با همسرم به خانه جمشید می ر ...